باز باران و بهاران با زمزمه شعر شعف از راه رسید و باز بشارت آبشار، مضمون غزل سبز ساقیان بهاری شد. این روزها شکوفه ها آیات حیات را تلاوت می کنند و نسیم سحر سبزه های نورسته را به سماع و وجد می خواند. پیاله ی گل ها شراب هشیاری به اهل راز تعارف می کنند و گیسوان طلایی خورشید بر شانه های ستبر زمین آویخته شده و گرمای مهر بر قنوت شاخه های طراوت می ریزد.

سلام بهاریان سبزینه دل، بر بهار، که اعجاز هماره هستی است؛ بهار عشوه عرش است، برای ساکنان خاک، قصیده ی رسای معرفت است، برای مقیمان مدینه ی فطرت، بهار آیتی از حشر است و عبرتی برای دلبستگان خزان، بهار برگی از صحیفه ی بهشت است و شاخه ای از طوبای بهشتیان، بهار از نافله ی ارض است و قیام سرو و رکوع یاس و قنوت لاله و سجود نرگس و تشهد شمشاد و سلام سپیدار – بهار احرام سبز عندلیب است و رمی سرمای دی – حماسه احساس است و هجوم سپاه سپیده، پنجره ی دل به روی ملایمت صبای بهاران و نشاط نوروز بگشاییم و همراز با هُزاران به ضیافت رویش برویم – چشمه عنایت یار دوباره جوشیدن گرفت و میهمانان لطف دلدار فزونی یافت تنفس مسیحایی صبح بارانی از کرامت و عطری از عطا ر را به ارمغان آورد.